Verbeeldingskr8 | Beeldlog

donderdag, augustus 25, 2011

De bevoorrechten

Een oude zeemeeuw zal men nooit zien sterven
als het zijn tijd is, vliegt hij uit het land.
Wie speurend langs de vloedlijn loopt te zwerven
vindt soms wat vuile veren aan het strand.

Een meeuw schijnt in de hoogte dood te blijven.
Toch vliegt hij voort, de vleugels uitgespreid,
alsof zijn spieren plotseling verstijven,
en roerloos zeilend talmt hij in de tijd.

Voorbij de kim moet hij het water raken,
onzichtbaar voor een ieder op het land.
Alleen een zeeman ziet soms, bij het waken,
een dode vogel zweven langs het want.

En hij alleen verstaat dit vege teken
als eeuwigheid die neerziet in de tijd
en zich voelt drijven door de blauwe streken
van Gods ontstellende oneindigheid.

Gedicht: Jan Noordegraaf (1927-1990), uit de gedichtenbundel Zeeman met Verlof
Foto: Marina Noordegraaf

Dit - in mijn ogen - prachtgedicht schreef mijn vader toen hij nog jong was. Wat het een beetje raar maakt voor mij aan het einde is het woord God. Mijn vader verloor - naar eigen zeggen - op zee zijn geloof in God. Een gedicht, een woord, een beeld zegt uiteindelijk pas iets binnen de context waarin zij ontstaan is. Een momentopname. En dat vergeten we best vaak.

woensdag, augustus 24, 2011

Oorbeeld: Marina :-)

donderdag, juli 28, 2011

Nu weet je waarom ik nooit boodschappenlijstjes mee neem naar de supermarkt :-)

Marina

woensdag, juli 27, 2011

Als je achtergrond op de voorgrond staat,

is daar geen plek voor jezelf of anderen

Illustratie: Marina
(best viewed on black)

woensdag, juli 13, 2011

Foto: Marina

donderdag, juni 23, 2011

Kiwiplant en haar beklimmer @ tuin by Marina

woensdag, juni 22, 2011

Zullen we samenwerken? Het is een zinnetje dat mijn hart allereerst een huppeltje van pure blijdschap doet maken. Een nét iets te groot huppeltje. Want zelfstandig ondernemen is prachtig én eenzaam op zijn tijd. Voor mij is het handig gebleken om niet altijd metéén "Ja, ik wil!" uit te schreeuwen. Als ik dat wel doe, stap ik namelijk op een roze wolk zonder de draagkracht ervan te testen.

Ik heb gemerkt dat het woord samenwerken wordt gebruikt en misbruikt voor verschillende dingen:

De taart verdelen
We verdelen de stukjes van een bestaande taart (ook wel werkoverleg geheten). Jij neemt dit stukje taart en ik dit stukje. En als dan blijkt dat iemand zijn stukje niet gedaan heeft, kun je met je vinger wijzen en is het tenminste duidelijk wie verantwoordelijk is. Dat is dan weliswaar werken, maar is het ook samenwerken? Ik herdoop het graag tot samenwerkverdelen.
Meewerken
De ander heeft zijn plan klaar, heeft iets van jou nodig en vraagt of je wilt samenwerken. Er wordt een beroep gedaan op een gemeenschappelijk belang dat er (nog) niet is. Het is prima om ingezet te worden in het plan van de ander als dat maar duidelijk is. Dan kun jij vervolgens bepalen of je daar op één of andere manier ook een voordeel van inziet.
Synergie Die zeldzame ontmoetingen waarin de tijd vertraagt, alles klopt. Er ontstaat een ruimte waarin je elkaar vragen stelt, onderzoekt, je gezichtspunten verliest en tot iets komt wat je afzonderlijk van elkaar niet had kunnen bedenken. En aan het einde is het voor niemand meer duidelijk wie nou verantwoordelijk was voor welk deel van het proces of de creatie en dat doet er ook niet toe. Synergie kun je niet plannen, maar slechts faciliteren. En dat is paradoxaal in een samenleving waarin wij soms af willen dwingen dat mensen samenwerken.

Voor mij is het belangrijk gebleken om te checken welke van de drie definities (en wellicht zijn er meer) van samenwerken de ander bedoelt. Wat vraagt de ander nu echt van jou? En waar ben jij naar op zoek? Matcht dat? Pas dan kun je volhartig Ja of Nee zeggen. Als je er echt samen uit bent gekomen is er niemand die een gevoel van verlies ervaart.

Wat versta jij onder samenwerken?

Tekst & illustraties: Marina

Met dank aan Nicoline en Simon voor de synergie
tijdens 't drinken van een collegiaal kopje koffie.