"Kinderen en dronkaards spreken altijd de waarheid"
Als kind verbaasde ik me altijd enorm over de manier waarop de maan in vele kinderboekjes verscheen. Getekend met neus en mond. Ik had haar zelf nog nooit op die manier aanschouwd, maar tekende haar - net als mijn leeftijdgenootjes - toch maar zo omdat ik daar de meeste waardering mee leek te oogsten. Als ik een - in mijn ogen - realistischere weergave van de maan tekende, leek ik steeds uit te moeten leggen wat daar aan de hemel pronkte. De versie met neus en mond kon - zonder vragen - op een goedkeurende glimlach rekenen en die hebben kinderen nou eenmaal graag. Voor zo'n glimlach tekende ik dat wat recht was graag krom.
Vorige week zag ik een pracht van een maansikkel aan de hemel staan. Ik fotografeerde haar zonder statief. Dat is niet bepaald volgens de fotografische etiquette en ik wist ook wel dat mijn poging daardoor niet al te veel kans van slagen had, maar serendipiteit wil ook wat. En zie. Daar was ze dan. In levende lijve. Zonder photoshop. Met mond en neus en al!
Ondertussen maakte mijn hoofd overuren om dit toeval te verklaren. Zou de maansikkel er voor volwassenen in een staat van pupilverwijding soms ook zo uit kunnen zien? Zou het niet heerlijk zijn om die glimlach van mijn ouders met terugwerkende kracht te begrijpen?
Zal ik de volgende keer dat ik ietsiepietsie te veel gedronken heb naar de maan durven kijken? Of zal ik nog even vast houden aan het heerlijke gevoel dat mijn - al dan niet op hol geslagen - fantasie mij bij deze geeft. Krom praten wat recht is, is zo gek nog niet :-)
Marina
Vorige week zag ik een pracht van een maansikkel aan de hemel staan. Ik fotografeerde haar zonder statief. Dat is niet bepaald volgens de fotografische etiquette en ik wist ook wel dat mijn poging daardoor niet al te veel kans van slagen had, maar serendipiteit wil ook wat. En zie. Daar was ze dan. In levende lijve. Zonder photoshop. Met mond en neus en al!
Ondertussen maakte mijn hoofd overuren om dit toeval te verklaren. Zou de maansikkel er voor volwassenen in een staat van pupilverwijding soms ook zo uit kunnen zien? Zou het niet heerlijk zijn om die glimlach van mijn ouders met terugwerkende kracht te begrijpen?
Zal ik de volgende keer dat ik ietsiepietsie te veel gedronken heb naar de maan durven kijken? Of zal ik nog even vast houden aan het heerlijke gevoel dat mijn - al dan niet op hol geslagen - fantasie mij bij deze geeft. Krom praten wat recht is, is zo gek nog niet :-)
Marina
2 ,20135 reacties:
What if the moon falls and hits us right on the head ?
Nooit zo bij stil gestaan dat er van kinderen verwacht wordt om iets "herkenbaar" te tekenen, of op te leuken.
In feite zijn dat dezelfde opvattingen als van mmensen die moderne kunst (want niet direct herkenbaar) maar niets vinden.
@Henk
Het heeft ook mijn voorkeur en ongestatiefd op uit te trekken :-)
@Joop
Lijkt me zwaar! ;-)
Hoe je iets ziet, is maar hoe je er naar kijkt inderdaad :-)
Een reactie posten