"Schildpadden kunnen meer over de weg vertellen dan hazen"
Kahlil Gibran
Kahlil Gibran
Schildpad had een schild. Altijd al, voor zover hij zich kon herinneren. En ook zijn vader, zijn moeder, zijn zusjes en zijn broers hadden er één. Blijkbaar zat het in de familie. Toch waren er soms mensen die zijn schild wilden oplichten alsof ze wilden bewijzen dat er zacht, kwetsbaar, week vlees onder zat. Schildopeners, koevoeten, geen gereedschap lieten ze ongemoeid. Dat snapte hij niet. Wat begrepen ze nou niet aan schildpad?
Nee, met schildoplichters wilde schildpad niets te maken hebben. Dan trok hij snel zijn kopje naar binnen en plaatste hij een bordje "Niet Thuis" aan de ingang.
Nee, met schildoplichters wilde schildpad niets te maken hebben. Dan trok hij snel zijn kopje naar binnen en plaatste hij een bordje "Niet Thuis" aan de ingang.
Hij kende ook mensen die hem op handen droegen omdat ze het zo knap van 'm vonden dat hij zo'n zwaar schild mee kon torsen. Wat ze maar niet leken te begrijpen was dat ze hem daar helemaal geen plezier mee deden, met dat op handen dragen. Met zijn beentjes bungelend in de lucht riep hij dan uit dat hij graag neergezet wilde worden en dat hij zijn schild best zelf kon dragen. Was zijn draagvermogen nu niet juist de reden dat ze überhaupt waren begonnen met hem te bewonderen? Dovemansoren leken ze te hebben, de ophandendragers.
Met gelijkgeschilden filosofeerde schildpad wel eens over een schildvrij leven. Ze bedachten dat ze uit hun schild zouden kruipen als er niemand in de buurt was die iets in zijn schild voerde. Ze zouden het op zijn kop leggen, erin springen en van de helling af roetsjen. Of ze zouden er een vaartochtje in maken. Dat lag er dan maar net aan hoe hun schild stond. Om vervolgens weer snel in hun schild te kruipen. Schildpadden hadden wel een naam hoog te houden, tenslotte. Nee, zwaar of niet. Schildpad was wie hij was dankzij zijn schild. Niet ondanks zijn schild. Punt uit.
Op een morgen werd schildpad wakker met een knagend gevoel. Tot nu toe had zijn leven in het teken gestaan van zijn schild. Hij had erover gepraat, hij had zich erin verstopt, hij had zich beklaagd over mensen die zijn schild tot doel verhieven, maar dat was allemaal in de wandelgangen. Hij had feitelijk nog geen stap gezet.
Die dag nam schildpad een moedig besluit.
Schildpad ging op pad.
-------------------------------------------
(verhaal & illustratie: Marina)
6 ,20135 reacties:
Mooi verhaal! Je maakt me zeer benieuwd naar de queeste van deze schildpad;)
Dank je Jan. Schildpad houdt je ter zijner tijd - zoals het een schildpad betaamt - op de hoogte van zijn reizen! :-)
Dit verhaal gaat me boven het schild: met teveel vaart verteld.
Groet,
Stoffel
@ joop
Ook stoffel mag zijn eigen weg gaan
Mooi! Zowel verhaal als illustratie. Hoop dat er een vervolg komt.
@wereldvansophie
Thnx! I'll keep you posted :-)
Een reactie posten