Engel zoekt de uitknop

Engel had een lichtkroon. Altijd al voor zover ze zich kon herinneren. En hoewel ze er haar weg in de duisternis goed mee kon vinden, snakte ze er soms naar de sterrenhemel te kunnen zien zónder het schijnsel van haar lichtende cirkel. Ook de mensen op aarde stelden haar verlichting niet altijd op prijs. Sommigen van hen voelden zich zelfs knap ongemakkelijk in haar aanwezigheid. Engel dacht dat dat misschien zo was omdat zij hun schaduw liever niet onder ogen kwamen. En daar was geen ontkomen meer aan zodra engel verscheen. Haar schijnsel zorgde ervoor dat er niets aan de contouren van iemands schaduw te raden over bleef.

Veel mensen verbleven liever in het duister. Ze vertelden engel dan ook dat ze niet welkom was en beschuldigden haar van schijnheiligheid. Dit soort beschuldigingen had engel vleugels gegeven. Vleugels om op haar eigen tijd te verschijnen en weer te vertrekken als de verloochening haar teveel werd. Als mensen haar het licht in de ogen niet gunden, had het weinig zin om te blijven. Maar in de tussentijd voelde engel zich eenzaam. Eigenlijk kon ze alleen nog met goed fatsoen verschijnen als ze geroepen werd en dat maakte haar keuzevrijheid klein. Te klein, vond engel.

Op een dag was engel zo wanhopig op zoek naar duisternis dat haar een licht op ging. Als ze haar licht nou gewoon uit zette? Tot in al haar vezels van haar mooie gewaad raakte ze ervan overtuigd dat dat een goede - zo niet de enige - manier was om haar eenzaamheid te ontlopen. Omdat ze zelf niet bij de uitknop kon, besloot ze engel 2351 te vragen om haar te helpen. Maar engel 2351 vertelde haar dat een engel zonder licht ten dode opgeschreven was. Zo had engel het nog niet bekeken. Ze vroeg of engel 2351 er nooit last van had gehad dat mensen haar wegstuurden. "In het begin wel", gaf engel 2351 toe "maar nu verschijn ik alleen nog bij mensen die in me geloven". Het was een gevleugelde uitspraak die haar de rest van haar engelenbestaan bij zou blijven.

Vanaf die dag wist engel dat engelen bestaan.

----

Illustratie & Verhaal: Marina

Inspiratie opgedaan door het lezen van een artikel in de wetenschapsbijlage van het NRC van 7/8 augustus. In dat artikel valt te lezen dat altruïsten net zo min welkom zouden zijn in een groep als egoïsten. You look so good that you are making me feel bad. Een andere illustratie die ik daarbij maakte is deze.