Het is stil op het kerkhof. Ik hoor enkel mijn eigen laarzen door de tien centimer diepe sneeuw knisperen. De graven zijn allemaal bedekt. "Nu is echt iedereen hier gelijk", schiet er door mijn hoofd.
Naast mij is er nog één man op het kerkhof. Hij heeft de sneeuw zojuist van het graf van een dierbare geveegd. Als ik langs hem loop, vraagt hij of ik iets zoek. Ik vertel hem dat ik al gevonden heb wat ik zocht: een verstilde omgeving waar ik graag de rust even opzoek. De man vertelt dankbaar over zijn geliefden en loopt even samen met mij op. Dan zegt hij dat hij maar weer eens op huis aan gaat en zeggen we gedag.
Na een paar stappen kijkt hij even achterom en zegt: "Zorg dat je niet valt. Want je kunt hier zo een tijdje liggen".
Met een meer dan grote glimlach vervolg ik mijn pad, op zoek naar mooie kiekjes tussen vriezen en dooien.
Marina
2 ,20135 reacties:
Je kunt hier zo een tijd liggen. Wat een prachtige zin.
Bij ons in het dorp is een oude- begraafplaats met een kastjanjeboom. en hier gaan we in het najaar altijd kastanjes zoeken.
Ook dat is een bijzonder evenwicht: de natuur die elk jaar weer op vaste tijden zijn gezicht toont en datgene wat er verstild is en blijft.
@Annemarie
:-)
Klinkt ook als een prachtplek om te zijn, die begraafplaats met kastanjeboom!
Een reactie posten