De lente is begonnen. Mijn sjaal kan af. En nu ze niet om mijn nek zit, kan ik haar eens met andere ogen bekijken. Van dichtbij. Geholpen door een straal zonlicht die haar van haar beste kant laat zien.
Van dichtbij zie ik wit-gele draadjes. Dat zijn haren die aan mij toe behoorden.
Van dichtbij lijkt mijn sjaal op bloedweefsel. Ik hoor de aderen bijna kloppen.
Van dichtbij zie ik in de uiteinden van mijn sjaal een sissende slangenkop met een scherpe tong.
Van dichtbij zie ik in de uiteinden van mijn sjaal een sissende slangenkop met een scherpe tong.
Als je dat wat vanzelfsprekend is van dichtbij bekijkt, leer je vanzelfsprekendheden (her)waarderen. Voor mij werkt dat iedere keer weer.
Dank je wel sjaal, dat je mij de afgelopen winter zulke goede, warme, diensten hebt bewezen. En ik wist niet dat je zó mooi was.
Marina
0 ,20135 reacties:
Een reactie posten