Ik ben een slacktivist

"No one drop thinks it caused the flood"

Kent u ze al, de slacktivisten? De mensen die vanaf hun luie stoel - vanachter hun device - actie voeren? De mensen die een hashtag (#) verwerken in een tweet en daarmee hun steun betuigen aan een zaak om voor te strijden? Laagdrempelig, no strings attached. 

Of is het niet zo eenvoudig? 

Critici zeggen dat slacktivists hun beloning - hun adrenaline shot - binnen hebben op het moment dat ze hun # posten. Dat zou ertoe leiden dat ze hun geweten gesust hebben en zou échte actie voorkomen. Dat vind ik een nogal negatief mensbeeld dat niet echt helpt en zeker niet één waar ik mezelf mee wens te vereenzelvigen. Het is een kleinerend "wie denk je wel dat je bent". 
In mijn ogen is het andersom: als je je publiekelijk uitspreekt voor een bepaalde zaak, dan ben je juist eerder bereid een extra stapje te zetten. 

Ik denk dat een slacktivist één klein druppeltje sprenkelt op een hele grote gloeiende plaat: niet meer, maar ook niet minder. De ongemakkelijke waarheid is namelijk dat we niet weten hoe het één tot het ander leidt. Er is geen instant resultaat, geen instant satisfaction. We leven niet in een lineaire wereld waarbij een bepaalde actie automatisch leidt tot een bepaald resultaat. Onze wereld is exponentieel. En het is vaak een zaak van lange adem om een tipping point te bereiken. 

"Uncertainty is where things happen"

Martha Nussbaum

Ik houd me er in de tussentijd aan vast dat een slakkentempo ook een tempo is. 
Ik ben een slacktivist.  


Tekst en Me-niature: Marina