Leaving no visible legacy

Waarom ben jij op aard? Wat wil je bereiken in het leven? Wat is jouw unieke bijdrage? Wat is je eigen stem? Wat wil je nalaten? 

Het zijn bijna dogmatische vragen die - als ze een antwoord schuldig blijven - onherroepelijk leiden tot een sterven gedompeld in vergetelheid. En wij - individualistische Westerlingen - hebben geleerd dat erg te vinden. Elk straatnaambordje met een heldennaam herinnert ons eraan dat er roem is weggelegd voor talent plus uithoudingsvermogen. Dus zetten we 'helden' op een voetstuk en vergeten we dat we hen dan niet meer kunnen aanraken. 

Het zijn ook typisch Westerse, calvinistische, vragen. Vragen die we vanaf de paplepel met ons meedragen. Vragen die ons drijven nieuwe ontdekkingen te doen en ideeën te verspreiden. Mooi toch? Of zit er ook een schaduwkant aan onze voorgeprogrammeerde geest?    

In de VS maakte ik kennis met een Paiute Indiaan: zij hadden als levenswijze juist niets achter te laten. Daarom is er ook zo weinig over de Indianen bekend. Geen ruïnes, geen archieven. Als de Indianen verder trokken - omdat de buffels dat ook deden - lieten ze niks achter. Ze namen nooit meer dan nodig was; ze leefden in evenwicht met de natuur. In het middelpunt te moeten staan, was hen vreemd.  
  
Hoe onverzoenbaar is het voormalige wereldbeeld van de Indianen met dat van ons Westerlingen. We nemen meer van de aarde dan we ooit kunnen teruggeven. We 'overbegrazen'. En wij willen juist wél een 'I was here' achterlaten omdat dat zin zou geven aan ons leven. Zin móet geven zelfs, zo lijkt het soms als je gangbare boeken over levensgeluk mag geloven. Maar is dat wel echt zo? Mij vliegen de 'wat wil je bereiken?' vragen soms naar de keel. Alsof je pad niet door toevallige ontmoetingen bepaald zou mogen worden. 

We realiseren ons te weinig dat we een product zijn van onze opvoeding en van de plek waar onze wieg heeft gestaan. Westerlingen verheerlijken onafhankelijkheid, het individu, the American dream, 'leaving a legacy'.  En, OK, in deze blogpost de native Americans : -) 

En toch, ..  

Stel dat we onze voorprogrammering eens om zouden denken. Zou 'Leave no visible legacy' niet ook een mooie levensfilosofie zijn? Enkel erfgoed achterlaten in de harten van de mensen om je heen? 

"This land doesn't belong to us.

We belong to the land".

Ik vind de gedachte alleen al geestverruimend. 

Marina 

(Foto geschoten in Death Valley)