Illustratie: Marina
Illustratie: Marina
People are unreasonable,
illogical and self-centered
Love them anyway
If you do good, people will accuse you
of selfish, ulterior motives
Do good anyway
If you are successful you will attract
false friends and true enemies
Succeed anyway
The good you do will be
forgotten tomorrow
Do good anyway
Honesty and frankness
make you vulnerable
Be honest and frank anyway
What you spend years building
may be destroyed overnight
Build anyway
Give the world the best you have
and you'll get kicked in the teeth
Give the world the best you've got - anyway
Bron:
Volgens Hé, ik daar staat dit geschreven
op een muur van een weeshuis in India
Foto: Marina
"Was het maar zo eenvoudig.
Was het maar zo dat er slechte mensen bestonden die
ergens in het geniep slechte daden bedrijven,
zodat we ze enkel hoefden af te zonderen en te vernietigen.
Maar de scheidslijn tussen goed en kwaad
loopt dwars door het hart van ieder mens.
En wie is bereid een deel van zijn eigen hart te vernietigen?"
A. Soltzjenitsyn
Illustratie: Marina
"Soms verwarde ik mijzelf met mijn schaduw.
Zoals men het woord met het woord verwarren kan"
G. Kouwenaar
Illustratie: Marina
"Build bridges instead of walls"
Foto Marina
Bits of Freedom zoekt creatieve geesten die een ontwerp willen maken voor een T-shirt. Mijn duit in de ontwerpzak zie je boven. Deze is geïnspireerd door de vredesduif die in de vredeskerk van Gouda hangt. Met haar in mijn hoofd heb ik een ontwerp gemaakt dat naast een duif een uitgestoken hand moet voorstellen. De duif heeft als vredestak een deel van het logo van Bits of Freedom in haar mond.
Update: De ontwerpen die op een T-shirt komen te staan vind je op de site van Bits of Freedom
Marina
2009: een jaar van herijking en verrijking, grote verwarring en ultieme helderheid. Vanavond houd ik haar nog één keer stevig en teder in mijn armen. Morgen begint een nieuwe dag, een nieuw jaar. Voor jou, voor mij, voor velen met ons. Tijd verbindt het (on)zichtbare. Daarom houd ik zo van haar.
Tot 2010!
Marina
"Kinderen en dronkaards spreken altijd de waarheid"
Als kind verbaasde ik me altijd enorm over de manier waarop de maan in vele kinderboekjes verscheen. Getekend met neus en mond. Ik had haar zelf nog nooit op die manier aanschouwd, maar tekende haar - net als mijn leeftijdgenootjes - toch maar zo omdat ik daar de meeste waardering mee leek te oogsten. Als ik een - in mijn ogen - realistischere weergave van de maan tekende, leek ik steeds uit te moeten leggen wat daar aan de hemel pronkte. De versie met neus en mond kon - zonder vragen - op een goedkeurende glimlach rekenen en die hebben kinderen nou eenmaal graag. Voor zo'n glimlach tekende ik dat wat recht was graag krom.
Vorige week zag ik een pracht van een maansikkel aan de hemel staan. Ik fotografeerde haar zonder statief. Dat is niet bepaald volgens de fotografische etiquette en ik wist ook wel dat mijn poging daardoor niet al te veel kans van slagen had, maar serendipiteit wil ook wat. En zie. Daar was ze dan. In levende lijve. Zonder photoshop. Met mond en neus en al!
Ondertussen maakte mijn hoofd overuren om dit toeval te verklaren. Zou de maansikkel er voor volwassenen in een staat van pupilverwijding soms ook zo uit kunnen zien? Zou het niet heerlijk zijn om die glimlach van mijn ouders met terugwerkende kracht te begrijpen?
Zal ik de volgende keer dat ik ietsiepietsie te veel gedronken heb naar de maan durven kijken? Of zal ik nog even vast houden aan het heerlijke gevoel dat mijn - al dan niet op hol geslagen - fantasie mij bij deze geeft. Krom praten wat recht is, is zo gek nog niet :-)
Marina
Vorige week zag ik een pracht van een maansikkel aan de hemel staan. Ik fotografeerde haar zonder statief. Dat is niet bepaald volgens de fotografische etiquette en ik wist ook wel dat mijn poging daardoor niet al te veel kans van slagen had, maar serendipiteit wil ook wat. En zie. Daar was ze dan. In levende lijve. Zonder photoshop. Met mond en neus en al!
Ondertussen maakte mijn hoofd overuren om dit toeval te verklaren. Zou de maansikkel er voor volwassenen in een staat van pupilverwijding soms ook zo uit kunnen zien? Zou het niet heerlijk zijn om die glimlach van mijn ouders met terugwerkende kracht te begrijpen?
Zal ik de volgende keer dat ik ietsiepietsie te veel gedronken heb naar de maan durven kijken? Of zal ik nog even vast houden aan het heerlijke gevoel dat mijn - al dan niet op hol geslagen - fantasie mij bij deze geeft. Krom praten wat recht is, is zo gek nog niet :-)
Marina
