Beeld n.a.v. het bericht 

'Google wants the right to be forgotten limited to Europe' 
en als creatieve voorbereiding van de workshop EHBI :-)

Marina

"Turn your face towards the sun and the shadows fall behind you"

Gloeilampenschaduwen by Marina

Natuurlijk past iedereen in een hokje. 

Het is alleen niet elke dag dezelfde.

Marina

  

Of ook wel:

 Dat je in een hokje past, 

wil niet zeggen dat je er ook in moet gaan zitten 

Me-niature: Marina (hier groter te zien)  

Hoe wordt de research output van Wageningen UR onderzoekers geregistreerd? Wat gebeurt er allemaal, onzichtbaar voor het oog van de buitenwereld? Waar vind je deze output vervolgens bóven de oppervlakte weer terug? Voor Wageningen UR Library mocht ik de samenhang verbeelden. 

Voor diverse communicatie doeleinden maakte ik een folder, poster en interactieve infographic (kan heel even duren voor hij de eerste keer laadt). De rode draad is het verhogen van het bewustzijn én het begrip dat er überhaupt zoiets bestaat als onderzoeksinformatiesystemen en wat je daar dan vervolgens aan hebt. 

Nu de producten die ik maakte officieel en openbaar bóven het maaiveld te zien zijn, kan ik natuurlijk niet achterblijven hier melding van te maken op dit blog. 

Vormvertaler zijn. Het is m'n favoriete bezigheid!  

Marina

Van de week stroomde mijn mailbox ineens vol met berichten van zeelieden die de boeken van mijn vader gevonden hadden. Dat was geen toeval. Joris van 't Land - die mijn verlangen aanwakkerde om het erfgoed van mijn vader te digitaliseren - schreef een stukje voor Piet Sinke's DAILY COLLECTION OF MARITIME PRESS CLIPPINGS, Piet plaatste het in nummer 21, pagina 7 et voila! 

Ik ontving prachtige reacties waarvan ik er een aantal - anoniem - laat schitteren in deze blogpost:   

Als oud wtk heb ik al heel wat Maritieme boeken verzameld, waaronder verschillende van uw vader. Ik ben er heel blij mee, dat ik ze nu ook digitaal heb. Goed initiatief! Ik ga er zeker weer van genieten, zonder dat ik de boeken mee hoef te nemen.

Heel veel dank voor het beschikbaar stellen van de boeken van uw vader. Met deze boeken ben ik opgegroeid en mede door deze boeken heb ik een groot deel van mijn leven op zee doorgebracht.

Langs deze weg wilde ik je even bedanken voor het digitaal beschikbaar maken van de boeken van je vader en de tijd/moeite die je hier waarschijnlijk ingestoken hebt. In deze tijd van het 'snelle reizen' is een e-reader een uitkomst en kan ik nu wederom genieten van de publicaties van Jan Noordegraaf.

Heel hartelijk dank voor de mogelijkheid deze prachtige - en zeer herkenbare - boeken te kunnen herlezen!!

Ik heb nu je webpage 'De boeken van Jan Noordegraaf' gevonden en ik moet zeggen dat die verzameling een pracht gift is van jou aan de oude garde - zoals ik - en de jongeren die zijn ervaringen waarschijnlijk nooit zullen meemaken. Wat ik zover gevonden heb, brengt het verleden weer in focus en voel ik dezelfde sentimenten en ervaringen als de fictieve Jan Lighthart 

Ik ben 'Kapitein, we zitten aan de grond' andermaal gaan lezen (althans de eerste hoofdstukken) en ik ben verbaasd vast te stellen dat je vader zo verdomd levensecht de situatie en verhoudingen op de brug van een schip heeft beschreven, dat het was of ik als jonge stuurman opnieuw de Waterweg afvoer op de 'Alioth' van Van Nievelt, Goudriaan & Co. in de 'Rotterdam-Zuid Amerika Lijn. Zó goed kan niemand het! De sfeer, de onderlinge conversatie, kortom: ik was weer even, pak weg, 60 jaar terug in de tijd. 

Als Joris dit berichtje niet had geschreven en Piet Sinke het niet had geplaatst, hadden mijn vader's boeken een hoop (her)lezers misgelopen. En ik 'n hoop mooie complimenten : -)

Het is een bijzonder gevoel als een ander je serieuzer neemt dan je jezelf doet. 

Dat ontroert me. 

Dank je wel, Joris!

Marina

Ik ben alvast mijn datahonger aan het aanwakkeren : -)
(voor de duo-workshop "Eerste Hulp bij Informatievrijheid" 
op de VOGIN-IP lezing op 26 maart a.s.) 

Beelden: Marina

"The greatest crimes are not committed by people breaking the rules

but by people following the rules"

Bansky

"Gatenschieter van beroep" 
Beeld: Marina

Foto geschoten in Marble Valley

"Als je in de liefde gelooft, geloof je genoeg" 

Guus Kuijer

Als we ons huisje te Schiermonnikoog binnenlopen, zie ik recht voor me - pontifikaal - het woord HOOP aan de muur hangen. Ik vind het meteen een passend woord voor een eilanderhuisje waar de landschapsvormende werking van water en wind de boventoon voert. 

Na een tijdje zegt mijn zoon: "Waarom staat er eigenlijk liefde op dat bord?". 
"Er staat hoop", zeg ik nog. 
"Nee hoor, er staat liefde", zegt mijn zoon en ik ga naast hem zitten om het geheel vanuit zijn perspectief te bekijken. Niet lang daarna bekijken we het bord enthousiast vanuit alle hoeken van de kamer. Maar natuurlijk moest er Geloof, Hoop én Liefde staan! 

En de grootste daarvan is de liefde die je beweegt om het perspectief van een ander te willen zien. Ook - of juist - als je het er niet mee eens bent.   

Marina

Monsterboekje van mijn vader 

Het is volbracht. Ik heb het erfgoed van mijn vader (althans het gedeelte tussen twee kaften in) gedigitaliseerd en op een zelfgemaakte website gezet. De boeken zijn te downloaden voor ieder die dat wil. 

Hiermee sluit ik - een kwart eeuw na de dood van mijn vader - ook een hoofdstuk voor mezelf af. Op zijn ziektebed vroeg mijn vader aan mij of ik 'het schrijven' (zijn schrijven) niet van hem over kon nemen. Hij vond het zo zonde dat nu alles verloren ging. Zijn hele leven al had het geleken alsof hij haast had zijn ervaringen aan papier toe te vertrouwen. "Het leven gaat snel en we doen er te weinig mee", was één van zijn gevleugelde uitspraken en "er ligt nog voor honderd jaar werk!". 

Dat hij zo'n haast leek te hebben, is gezien zijn ervaringen goed te begrijpen. Al vroeg geconfronteerd met de dood van kameraden vroeg hij zich altijd af: "Waarom zij en ik niet?". Het onderstaande (in de Blauwe Wimpel gepubliceerde) gedicht is één van de gedichten die van deze levens-struggle getuigt: 

Ons Konvooi

Eens toen ik het leven ontdekte

was de wereld oneindig en mooi
maar na te veel reizen en trekken
ben ik deel van een eenzaam konvooi.

Op weg naar een vreemde bestemming,

een koers die naar ondergang voert,

de angst een latente beklemming, 

de dood die ons volgt en beloert.

Ginds gaat weer een makker ten onder,

te kort schiet mijn macht en mijn moed,

vertrouw en geloof in Het Wonder

dat offers rechtvaardigen moet

Vaarwel kameraad, see you later, 
de zoveelste vlag die ik dip,  
geschokt maar te moe om te haten
vaar ik door met mijn aarzelend schip.

Nadat ik de wereld ontdekte

bleek het leven niet eeuwig en mooi
want na te veel reizen en trekken
wordt men deel van een slinkend konvooi

Jan Noordegraaf  

Misschien haal je wel het meeste uit jezelf als je al vroeg ervaren hebt, dat het leven zo maar voorbij kan zijn. 
Misschien heeft mijn vader (in ieder geval voor mij) te kort geleefd, maar hij heeft wel gelééfd. En daar neem ik een voorbeeld aan.   

"Het gaat niet om de jaren in je leven, 

maar om het leven in je jaren"

Het schrijven heb ik niet van hem over kunnen nemen. Mijn taal blijkt vooral visueel. 
Wat ik wel voor hem heb kunnen doen, staat nu online. 

Was getekend, 

Marina

Zie ook:

Mijn wereld is een schip - deel I
Mijn wereld is een schip - deel II 

Cheers! 

Beeld: Marina

Een collega van Wageningen UR Library wees me op de Library Connect Photo Contest. Dat leek haar echt iets voor mij. Natuurlijk voelde ik me uitgedaagd 'to tell my story about the impact of a librarian in a picture'. 

Ik mag mijn beelden niet indienen als wedstrijdbijdrage omdat ik niet in vaste dienst ben bij een bibliotheek. Maar ik mag ze wel hier plaatsen: gewoon interbibliothecair :-) 

Ik voel me thuis bij hen die helpen de speld van het hooi te scheiden.

Marina