Ik ontmoette onlangs een man van veel woorden. Hij vertelde me dat hij op cursus was gestuurd om te leren luisteren en dat dat nog niet zo goed lukte. Het liet hem zichtbaar niet koud dat zijn medecursisten daar zo over dachten, maar hij wist gewoon echt nog niet hoe hij dat voor elkaar zou moeten krijgen, dat luisteren. Hij biechtte op dat hij blijkbaar een hardnekkig geval was, want zijn vader had hem ook altijd met harde hand laten weten dat hij moest leren luisteren. Zonder veel succes.

"Luisterde je vader wel naar jou dan?", vroeg ik hem bijna retorisch. "Nee, bepaald niet", zei de man. "Van wie had je dat luisteren dan moeten leren?", vroeg ik oprecht nieuwsgierig. Heel even was het stil, waarna de onophoudelijke woordenstroom al snel weer op gang kwam.

Misschien kan een mens pas echt luisteren als hij zichzelf heeft verstaan. 

Marina

Testimonial for Chenta from TraindeTrainer

Onlangs heb ik me aangesloten bij het trainersnetwerk van Chenta. De trainers vroegen zich af hoe ze meer ruchtbaarheid zouden kunnen geven aan hun diensten. "Breng een opdrachtgever in beeld", was mijn suggestie. Je kunt jezelf nog zo geweldig vinden; het gaat er toch om dat de klant kan vertellen wat je teweegbrengt. En voor ik het wist, zat ik - gewapend met camera en potlood - in een interview met Elise Ruesink van Kramp. Zij vertelde wat Chenta voor haar organisatie betekent. En deze presentatie - die op de website van Chenta komt te staan - is daar de stille visuele getuige van.

Dank voor het meekijken! 

Marina

De licentie voor deze presentatie is CC-by-nc-nd

"Sometimes I wonder

Why we're always coming down
Why we need to touch the ground
  Why I didn't keep on heading
right on up to heaven

I miss my sky"


Heather Nova
with Taylor Rankin playing the violin

(You can download the "official bootleg"
(her words :-) at www.heathernova.com)

Foto: Marina
Inspiratie: Heather's acoustic evening@Nijmegen 

En de bij zag dat het goed was

Foto: Marina@tuin

Sociale overwaarde in Plain Dutch:

In dezelfde categorie gefotografeerd: "7 days of inspiration"
geinspireerd door .... 7di

Marina

Illustratie: Marina

Geinspireerd door het prachtinitiatief "Follow a library on twitter"
(@followalibrary) -  vandaag - 1 oktober 2010

 Weerloos geluk
van suiker gesponnen
Ik tast toe
en tref je niet aan

Ik verdrink
in je belofte
Raak verstrikt
in jouw web
Te zoet voor mij

Web van verwachting
Ragfijn venijn

Ik ben van suiker

Opgelost

Marina

"I'm not a digital native, I'm an analog expat"
Nat Torkington

Negen jaar geleden werden de "digital native en digital immigrant" geboren. De beeldspraak heeft ons veel gebracht. Ze bracht ons het besef dat de wereld blijvend aan het veranderen is. Ze bracht ons het besef dat de jeugd de toekomst heeft. Ze bracht ons een gevoel van urgentie. Soms moet je iets tot (generatie)kloof verheffen om positie te kunnen bepalen.

De metafoor heeft ook tot een gevoel van onoverbrugbaarheid geleid (kloven hebben die neiging). Ouders en leraren hebben zich overweldigd gevoeld door de leergierigheid van hun kinderen en leerlingen. Ze hebben gedacht dat ze niet met hun kinderen mee konden komen en niet mee hoefden te kijken omdat die al digitaal vaardiger waren dan zij zelf. Daarmee diskwalificeerden ouders en leerkrachten zichzelf eigenhandig om een rol te spelen bij het aanwakkeren van media- en informatievaardigheden van hun kroost. Door de digitale wereld neer te zetten als terra incognita werd de kloof eerder groter dan kleiner.

Hoe de kloof te overbruggen? De dilemma's die je tegen komt in de offline en online wereld blijken meer op elkaar te lijken dan dat ze verschillen. Je krijgt er complimenten, je loopt er virussen op, je wordt gepest, je vindt er informatie die niet klopt, je wordt uitgedaagd jezelf te laten zien in wat je kunt. Als je op deze manier naar mediawijsheid kijkt, ontstaat er een gebied waarop je elkaar wel kunt treffen ongeacht het niveau waarop je de techniek beheerst. Kinderen vinden het fijn als je een stukje met hen meeloopt om samen te praten over wat je onderweg tegenkomt. Kinderen waarderen het om jouw ervaringen te horen. Niet als enige waarheid, maar als ijkpunt om hun eigen positie te kunnen bepalen. Om te proeven wat hun past en wat niet. Door vragen te stellen, door te luisteren en kinderen hun eigen antwoorden te laten formuleren kan een mediavaardig kind ook mediawijs (wereldwijs?) worden.

"In spite of them being born into a digital world,

they might get lost, too"

Matthias Poulsen

Tekening & blogpost: Marina

"Je wilt graag vliegen, meer dan wat ook. Je wilt echt zo vrij zijn als een vogel en door het luchtruim zwieren. Je gaat bovenop een berg staan en springt eraf. De zwaartekracht laat je naar beneden vallen. Juist dan ervaar je je eigen onvrijheid. Maar als je met respect voor de zwaartekracht een parachute om doet en springt, juist dan ervaar je de vrijheid van de ruimte en zweef je. Niet als een vogel, maar als jij".

Uit: De druppel en de oceaan

Illustratie: Marina

Langs de vloedlijn
lag een boodschap
speciaal op mij te wachten

Tussen mij en haar één kurk
en 140 tekens

max

Marina

Marina

Engel had een lichtkroon. Altijd al voor zover ze zich kon herinneren. En hoewel ze er haar weg in de duisternis goed mee kon vinden, snakte ze er soms naar de sterrenhemel te kunnen zien zónder het schijnsel van haar lichtende cirkel. Ook de mensen op aarde stelden haar verlichting niet altijd op prijs. Sommigen van hen voelden zich zelfs knap ongemakkelijk in haar aanwezigheid. Engel dacht dat dat misschien zo was omdat zij hun schaduw liever niet onder ogen kwamen. En daar was geen ontkomen meer aan zodra engel verscheen. Haar schijnsel zorgde ervoor dat er niets aan de contouren van iemands schaduw te raden over bleef.

Veel mensen verbleven liever in het duister. Ze vertelden engel dan ook dat ze niet welkom was en beschuldigden haar van schijnheiligheid. Dit soort beschuldigingen had engel vleugels gegeven. Vleugels om op haar eigen tijd te verschijnen en weer te vertrekken als de verloochening haar teveel werd. Als mensen haar het licht in de ogen niet gunden, had het weinig zin om te blijven. Maar in de tussentijd voelde engel zich eenzaam. Eigenlijk kon ze alleen nog met goed fatsoen verschijnen als ze geroepen werd en dat maakte haar keuzevrijheid klein. Te klein, vond engel.

Op een dag was engel zo wanhopig op zoek naar duisternis dat haar een licht op ging. Als ze haar licht nou gewoon uit zette? Tot in al haar vezels van haar mooie gewaad raakte ze ervan overtuigd dat dat een goede - zo niet de enige - manier was om haar eenzaamheid te ontlopen. Omdat ze zelf niet bij de uitknop kon, besloot ze engel 2351 te vragen om haar te helpen. Maar engel 2351 vertelde haar dat een engel zonder licht ten dode opgeschreven was. Zo had engel het nog niet bekeken. Ze vroeg of engel 2351 er nooit last van had gehad dat mensen haar wegstuurden. "In het begin wel", gaf engel 2351 toe "maar nu verschijn ik alleen nog bij mensen die in me geloven". Het was een gevleugelde uitspraak die haar de rest van haar engelenbestaan bij zou blijven.

Vanaf die dag wist engel dat engelen bestaan.

----

Illustratie & Verhaal: Marina

Inspiratie opgedaan door het lezen van een artikel in de wetenschapsbijlage van het NRC van 7/8 augustus. In dat artikel valt te lezen dat altruïsten net zo min welkom zouden zijn in een groep als egoïsten. You look so good that you are making me feel bad. Een andere illustratie die ik daarbij maakte is deze.