"I was brought up to believe that the only thing worth doing
was to add to the sum of accurate information in the world"


Margaret Mead

Er is weer een happe.ning. Ik vind het mooi om te zien als enthousiaste mensen samen iets laten gebeuren. Terwijl ik me afvroeg of, hoe en wat ik bij kon dragen, las ik dat de #hap7 crew graag een T-shirt wil verkopen op het NVB-congres. Om de keuze reuze te maken,
doe ik hierbij graag mijn duit in het zakje. Maak kennis met uw biblioteek van het eerste uur (volgknopje optioneel). Hij/zij bijt zich vast in informatiestromen, haalt er het voedzame uit en zwelt op van al die kennis.

Op Twitter kun je nog veel meer suggesties zien voor het #biebshirt. Mijn stem gaat naar die van @MVerweijmeren: "Wij geloven nog in sprookjes. De bibliotheek". 

CU@nvb with or without T-shirt

Marina

Een foto van een kick-off mag niet ontbreken in het portfolio van een trainer, dacht ik ineens. Vandaar de stoute schoenen aangetrokken en m'n schoen de lucht in geschopt. En nog een keer. En nog een keer.
 
Terwijl de schoenen me om mijn oren vlogen, moest ik ineens denken aan dit gedicht van Kahlil Gibran over ouderschap. Vooral de zin: "You are the bows from which your children as living arrows are sent forth". Een kick-off geeft richting aan de reis. En zo is het.  

 

 Marina 

De bevoorrechten

Een oude zeemeeuw zal men nooit zien sterven
als het zijn tijd is, vliegt hij uit het land.
Wie speurend langs de vloedlijn loopt te zwerven
vindt soms wat vuile veren aan het strand.

Een meeuw schijnt in de hoogte dood te blijven.
Toch vliegt hij voort, de vleugels uitgespreid,
alsof zijn spieren plotseling verstijven,
en roerloos zeilend talmt hij in de tijd.

Voorbij de kim moet hij het water raken,
onzichtbaar voor een ieder op het land.
Alleen een zeeman ziet soms, bij het waken,
een dode vogel zweven langs het want.

En hij alleen verstaat dit vege teken
als eeuwigheid die neerziet in de tijd
en zich voelt drijven door de blauwe streken
van Gods ontstellende oneindigheid.


Gedicht: Jan Noordegraaf (1927-1990), uit de gedichtenbundel Zeeman met Verlof
Foto: Marina Noordegraaf

PS 

Dit  - in mijn ogen - prachtgedicht schreef mijn vader toen hij nog jong was. Wat het een beetje raar maakt voor mij aan het einde is het woord God. Mijn vader verloor - naar eigen zeggen - op zee zijn geloof in God. Een gedicht, een woord, een beeld zegt uiteindelijk pas iets binnen de context waarin zij ontstaan is. Een momentopname. En dat vergeten we best vaak.    

Oorbeeld: Marina :-)

Nu weet je waarom ik nooit boodschappenlijstjes mee neem naar de supermarkt :-)

Marina

Als je achtergrond op de voorgrond staat, 

is daar geen plek voor jezelf of anderen

Illustratie: Marina
(best viewed on black)

Foto: Marina

Kiwiplant en haar beklimmer @ tuin by Marina

Zullen we samenwerken? Het is een zinnetje dat mijn hart allereerst een huppeltje van pure blijdschap doet maken. Een nét iets te groot huppeltje. Want zelfstandig ondernemen is prachtig én eenzaam op zijn tijd. Voor mij is het handig gebleken om niet altijd metéén "Ja, ik wil!" uit te schreeuwen. Als ik dat wel doe, stap ik namelijk op een roze wolk zonder de draagkracht ervan te testen.

Ik heb gemerkt dat het woord samenwerken wordt gebruikt en misbruikt voor verschillende dingen:

1. De taart verdelen
   We verdelen de stukjes van een bestaande taart (ook wel werkoverleg geheten). Jij neemt dit stukje taart en ik dit stukje. En als dan blijkt dat iemand zijn stukje niet gedaan heeft, kun je met je vinger wijzen en is het tenminste duidelijk wie verantwoordelijk is. Dat is dan weliswaar werken, maar is het ook samenwerken? Ik herdoop het graag tot samenwerkverdelen.
   
2. Meewerken
   De ander heeft zijn plan klaar, heeft iets van jou nodig en vraagt of je wilt samenwerken. Er wordt een beroep gedaan op een gemeenschappelijk belang dat er (nog) niet is. Het is prima om ingezet te worden in het plan van de ander als dat maar duidelijk is. Dan kun jij vervolgens bepalen of je daar op één of andere manier ook een voordeel van inziet. 
3. Synergie Die zeldzame ontmoetingen waarin de tijd vertraagt, alles klopt. Er ontstaat een ruimte waarin je elkaar vragen stelt, onderzoekt, je gezichtspunten verliest en tot iets komt wat je afzonderlijk van elkaar niet had kunnen bedenken. En aan het einde is het voor niemand meer duidelijk wie nou verantwoordelijk was voor welk deel van het proces of de creatie en dat doet er ook niet toe. Synergie kun je niet plannen, maar slechts faciliteren. En dat is paradoxaal in een samenleving waarin wij soms af willen dwingen dat mensen samenwerken.

Voor mij is het belangrijk gebleken om te checken welke van de drie definities (en wellicht zijn er meer) van samenwerken de ander bedoelt. Wat vraagt de ander nu echt van jou? En waar ben jij naar op zoek? Matcht dat? Pas dan kun je volhartig Ja of Nee zeggen. Als je er echt samen uit bent gekomen is er niemand die een gevoel van verlies ervaart.

Wat versta jij onder samenwerken?

Tekst & illustraties: Marina

Met dank aan Nicoline en Simon voor de synergie
tijdens 't drinken van een collegiaal kopje koffie.

Het verschil tussen een appel en appèl is een accentverschil :-)

Foto: Marina

Inspiratie voor de illustratie: 

De niet aflatende twitterstromen #iftheworldendsonsaturday en het einde van de wereld. Prachtig onderwerp, toch?

Marina

 

"Scientific papers are stories that persuade with data"

Illustratie: Marina