Het ongehoorde

De Ongehoorden stonden bekend als een bruut, meedogenloos, volk. Van het soort met wie je niet in één adem genoemd wilt worden. Van het soort waar je je vol walging van af wendt, of beter nog: van distantieert. Dat klinkt al een stuk afstandelijker, tenslotte. 
De Luidsprekers daarentegen gedroegen zich een stuk beschaafder, al zeiden ze dat zelf. Zij lieten geen Luidspreker in het land onbenut om de Ongehoorden weer in hun gareel te krijgen. Maar de Ongehoorden bleken niet bereid ook maar één decibelletje toe te geven. En dat vonden de Luidsprekers tamelijk ongehoord. Dus zetten zij steeds grover geschut in. Maar baten mocht dat niet: Uiteindelijk sloeg hun immer aanzwellend geroep als een boemerang terug en konden ze zichzélf niet eens meer horen. Tegen dovemansoren bleek geen enkele Luidspreker opgewassen. 

En toen werd het stil. 

Het werd zó stil dat een Luidspreker een hem onbekende trilling opmerkte. Een ongemakkelijke, beschamende gedachte maakte zich langzaam maar zeker van zijn gloeiende wangen meester. Had hij zichzelf eigenlijk ook niet als een Ongehoorde gedragen? Hoe meer genegeerd hij zich gevoeld had, hoe harder hij was gaan schreeuwen. Dat Luidsprekers dat nu eenmaal doen, vond hij wel een heel mager excuus. 

Het werd zó stil dat het een Ongehoorde lukte om naar zichzelf te luisteren. Hij vroeg zich af waarom zijn volk eigenlijk zo bruut was. Ze leken wel niet anders te kunnen. Ze leken wel te strijden voor iets groters dan zichzelf. Ze wilden iets aan het licht brengen, zoveel was zeker. Maar dat zou nooit lukken als dat 'iets' steeds werd overstemd door het oorverdovende lawaai dat ze over zichzelf afriepen. Zijn hele volk was er langzaam doof van geworden. 

De stilte had gesproken. 
En zolang het stil bleef, zou het ongehoorde binnen gehoorsafstand blijven. 
Klaar om gegrepen en begrepen te worden.   

Beeld en Tekst: Marina