Afgelopen herfst mocht ik een beeldverhaal maken over de Living TU Delft Campus. Hoe is het begrip ontstaan? Wat verstaan we eronder? 

Nu de presentatie op meerdere gremia vertoond is, mag ik er op mijn weblog over schrijven. Ik heb twee van mijn persoonlijke favoriete slides als take opgenomen (even een muziekje eronder gezet).   

Na het maken van deze presentatie kreeg ik meerdere keren de vraag waar ik deze presentatie nou precies mee had gemaakt. Het antwoord: Gewoonweg met Powerpoint.  Echt waar. Met gebruik van animaties. Nou hebben animaties in de regel een slechte naam, maar de animaties hierboven zijn met beelden gedaan en niet met rondtollende letters. Dat maakt uit :-)

Ik heb ontzettend genoten van het in elkaar zetten van deze presentatie. Ik heb een creatief ei kunnen leggen en uit mogen broeden. Waar de Living Campus een broedplaats wil zijn voor innovatie, hebben Wilma van Weezenbeek en Liesbeth Mantel mij laten zien dat zij de kunst van het 'laten broeden' reeds bezitten. Ze lieten me alle vrijheid en vertrouwen om er iets moois van te maken en trokken me niet steeds van het nest af om te kijken of er al iets uit het ei kroop. Walk your talk. 

En dan voelt werken ineens niet meer als werken. 

Marina

"Als je vindt dat anderen te veel met zichzelf bezig zijn,

 ben je waarschijnlijk te weinig met jezelf bezig"

In de categorie 'noodzakelijk gereedschap voor ieder mensch':
Een zelfkompassie by Marina

Waar jouw tijd en mijn tijd samenkomen

Beelden: Marina

“Geloof je in liefde op het eerste gezicht?
Of zal ik nog een keer langslopen .."

Als ik mensen naar hun eerste associatie bij het woord 'vlieg' vraag, dan is dat meestal iets in de trant van 'hinderlijk', 'vlieg op', 'koeienvlaai' en 'waar is de vliegenmepper'. Maar liefde op het tweede gezicht is mógelijk, zo blijkt als ik deze foto laat zien. Van zo dichtbij bekeken, gaan er ineens allerhande spiegelneuronen stromen. En die roepen juist sympathie op. 'Kijk eens hoe schattig hij aan zijn pootje likt' en 'Die blik in zijn ogen'. Alsof we ineens menselijke eigenschappen toedichten aan deze vlieg. Een knuffelvlieg, zeg maar. 

Ik geef toe: Natuurlijk zit de vlieg op deze foto gewoon lekker stil, maakt hij geen irritant bromgeluid en gaat hij niet steeds wéér op hetzelfde stukje blote huid zitten. Dat maakt het ábsoluut een stuk makkelijker om van hem te houden :-)

Vliegenspotter Marina

Even stil staan
in 't voorbijgaan

Gans te Schardam by Marina

Het is 4 mei, 19:00. Onze 13-jarige zoon vraagt of hij buiten met zijn vrienden mag voetballen. Voordat ik heb kunnen twijfelen, zegt hij dat hij al een alarm heeft gezet. "Om twee minuten voor acht", voegt hij toe terwijl hij het bijbehorende deuntje op zijn telefoon demonstreert. 

Het is even na achten. "Mijn heftigste herinneringen zijn die van een ander", zegt Roos Reinartz op de Dam. Tranen biggelen over mijn wangen bij het horen van precies deze woordvolgorde. Hoe veel heb ik zelf wel niet meegekregen van de tweede wereldoorlog die ik nooit aan mijn eigen lijve ondervond.

Om 21:30 komt onze zoon bezweet van het voetballen terug. "En, hoe was het?", vraag ik. "Goed, we zaten om acht uur met zijn allen in een kringetje op het grasveld. Best indrukwekkend eigenlijk", voegt hij toe. Dat moet een mooi gezicht geweest zijn. Een stel pubers op een grasveld in een kringetje met herinneringen die niet eens van zichzelf zijn. 

Vrijheid binnen de grenzen van onze gemeenschappelijke geschiedenis.

Marina


De muurspreuk vond ik op een muur van Villa Klein Heumen

Petunia is een stripvarken, de tante van Harry Potter, een anime character en een enthousiast bloeiende eenjarige. En wat een prachtige helmknoppen en stempel hebben deze verschillende kleuren petunia's. Niet gek dat de bijtjes daar op af komen, toch?

Genoten en geschoten door Marina ;-)

"Men kan niet tweemaal in dezelfde rivier stappen
want het is steeds weer vers water dat u tegemoet stroomt" 

Panta Rhei - Heraclitus

Komende zaterdag wordt onze nieuwe stadsbrug - De Oversteek - ingevaren. Nog even tijd voor de laatste kiekjes van een brug aan wal. 

De Oversteek komt op een historische plek te liggen. In 1944 staken de geallieerden op deze plek in kwetsbare roeibootjes de Waal over met als doel de Noord-kant van de Waalbrug en de Spoorbrug op de Duitsers te veroveren. Deze actie is in het Engels bekend geworden als de 'Waal crossing' en in het Nederlands als 'De Oversteek'. Deze oversteek vond plaats als onderdeel van de operatie Market Garden.

De onderste foto vind ik mooi omdat daar al onze drie bruggen op staan. De Waalbrug, de Spoorbrug (mét trein ;-)) en (een puntje van) de nieuwe Stadsbrug. En tussen al de bedrijvigheid, stroomt de Waal als een constante veranderlijke onverstoorbaar voort. 

Marina

  

Het is (nu echt) lente. Het oude maakt plaats voor het nieuwe. 

Als je nu goed in de rulle aarde kijkt, zie je overal bloemskeletjes. Zo heb ik ze althans gedoopt. Het zijn de overblijfselen van de bloemenpracht van zomer 2012. Een enkel bloemskeletje zit nog aan de takken. Met hun ragfijne draadjes en vertakkinkjes laten ze in al hun kwetsbaarheid zien hoe sterk ze zijn. Ze zijn de omhulsels voorbij. 

Sommige bloemskeletjes lijken net een boom. En zo weerspiegelt de microcosmos de (macro)cosmos. Alsof alles dat in het groot bestaat ook ergens in het klein, kleiner, kleinst bestaat. Alsof alles dat in het klein bestaat ook ergens in het groot, groter, grootst bestaat. 

Het zou zomaar kunnen. 
En dat stemt me blij.   

Marina

Beeld (gevonden in Weurt): Marina

Iedereen kent ze wel. Van die projecten die uit de tijd lopen, veel meer geld kosten dan begroot en die ook nog eens een product opleveren waar uiteindelijk toch niemand op zat te wachten. Nicoline Mulder heeft een aanpak ontworpen voor het sturen van dit soort complexe projecten die maar niet te beheersen lijken. Want wat doe je als het eindresultaat steeds lijkt te verschuiven? Volgens Nicoline moet je je dan afvragen of je niet begonnen bent te sturen op de verkeerde parameters. Bij complexe projecten die zich kenmerken door een grote onzekerheid past in haar ogen geen afrekencultuur, maar een aanpak die 'value-based projectmanagement' heet. Zo heet Nicoline's proefschrift en het daarop gebaseerde boek. En value heeft hier nu eens niet de economische betekenis die de laatste tijd zo negatief in het nieuws is. Value-based projectmanagement gaat ervan uit dat het gemeenschappelijke waarden zijn die richting geven aan proces en resultaat. "Meer vonken dan vinken", noemt haar promotor Matthieu Weggeman deze aanpak gekscherend. 

Nicoline's aanpak is gestoeld op het levend houden van het hogere doel, de visie, gedeelde waarden en werkt op basis van vertrouwen. In totaal heeft Nicoline 11 interventies ontworpen - de zogeheten Project's Eleven. Deze interventies geven stevige wortels aan een project. Ook als het dan gaat waaien en stormen (als er chaos ontstaat) groeit de boom gewoon door. Het project is er simpelweg niet bijzonder van onder de indruk omdat het in de basis zo stevig is. En uiteindelijk kan het 'toedienen' van de 11 interventies leiden tot een 'sprong in projectvolwassenheid', zoals Nicoline dat noemt. Het moment waarop dat gebeurt, is niet te voorspellen. Het is niet zo dat het één automatisch tot het ander leidt. Het is het geheel dat ervoor zorgt dat het project loopt zoals het lopen moet. "Poets de vaagheid niet weg, die  blijft bestaan tot het tijd is om vanzelf op te lossen", aldus Nicoline. 

Zoals jullie inmiddels wel geraden zullen hebben, mocht ik de foto's bij de 11 interventies maken. Ik pik er in deze post mijn persoonlijke favoriet uit: "Baseer de aanpak van een project op gedeelde projectwaarden". De foto met de twee spiegels heb ik gemaakt om deze interventie te visualiseren. Mijn foto's komen als foto(otjes) op de voorkant van Nicoline's boek te staan en de 11 kaarten worden t.z.t. in beperkte oplage bij het boek cadeau gegeven. 

Marina

Vogelpoep op een bemost muurtje. Een blauwe marker in mijn zak. Twee zaken die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben. Tot je ze verbindt. 

Een klein beetje stout voelde ik me wel toen ik mijn eerste streken (streekjes) ooit in de openbare ruimte zette. Geïnspireerd door zij die de straatkunst beoefenen, waagde ik het erop om een heel klein stapje in hun voetsporen te treden. Gewoon omdat ik het zo geweldig leuk vind om iets moois te zien in dingen die je ook als heel lelijk, lastig of ongewenst kunt ervaren. 

"We declare the world as our canvas", zeggen straatartiesten. En de vogels? Zij vragen zich (volgens mij) nooit af of zij de openbare ruimte mogen bevlekken. 

En alleen de vogels
poepen op muurtje of kozijn,
omdat zij soms in het westen
soms ook in het oosten willen zijn
omdat je zaad pikt soms op het kerkhof
soms van een vogelvoederlijn

Marina