Eén week een iPad te leen en I like it. Vooral voor het lezen van boeken. Je kunt interessante passage's markeren en doorzoeken, definities van woorden opzoeken en kijken wat andere mensen hebben onderstreept. Je slaat de bladzijden om met hetzelfde gebaar als in de gedrukte versie. Je laat slechts de natte vinger achterwege. Ik mis de geur van boeken (nog) niet. En altijd een leeslampje bij de hand. De boekenverslinder die ik ben, ziet ongekende mogelijkheden in lastenverlichting en extern geheugen (in welk boek las ik dat ook alweer?).

Ik irriteer me ook: foto's uploaden kan vooralsnog niet via het geheugenkaartje van mijn fototoestel. En ik heb vragen: Hoe zit het met de backup? Blijven de data ook van mij? Ik denk aan de boodschap van Jonathan Zittrain. De iPad, iPhone, XBox, Wii etc. zijn allemaal zogeheten 'tethered appliances'. Dat zijn producten met internet toegang waarop software staat die niet zomaar veranderd kan worden zonder tussenkomst van de verkoper en geselecteerde partners. Code = Law. Enerzijds is dat prima omdat je daarmee een virusvrij apparaat koopt dat lekker snel opstart en het gewoon blijft doen. Anderzijds ruilen we de vrijheid om willekeurige software te downloaden en te veranderen in voor wannahave applicaties in de App store. Juist omdat de iPad en haar opvolgers het in zich hebben een PC-vervanger te worden, kun je daar vragentekens bij zetten. Zittrain doet dat met verve in een recent interview met Business Daily.

"The beauty of the internet was that it was utterly democratic.
Open to all: the rich, the poor, the insane",

zegt de interviewer alsof de weg terug allang is volgegroeid met doornenstruiken ...

Marina

Voor de Projectmanagement Glossy bracht ik de nieuwste gereedschappen voor projectmanagers in beeld. En hoewel het ontzettend gaaf is om je beelden A4-in-print te zien, was het project voor mij al geslaagd voordat de drukker er aan te pas kwam. Als iemand gemotiveerd is, dan volgt "succes" vanzelf.

De 4 ingrediënten waarop mijn motivatiemotor blijkt te lopen:

1. Mijn opdrachtgever sprak me aan op mijn passie en professionaliteit daarin. "Wie geïnspireerd is, wordt zelfsturend", wist ze.
   
   
2. Ik kreeg de vrijheid om het project uit te voeren zoals ik dat voor ogen had. Dat kon ook omdat mijn opdrachtgever me aansprak op dingen die ik - helemaal vanuit mezelf - ontzettend leuk vind om te doen en goed kan (punt 1)
   
   
3. Ik vond bovenal voldoening in het proces - het bedenken en fotograferen - zelf. Simpelweg omdat ik geen gelukzaliger momenten ken dan de momenten waarop het me lukt om hokjesgeesten te verdrijven en zo zicht te krijgen op nieuwe mogelijkheden.
   
   
4. Gewapend met een deadline spraken we wederzijds het vertrouwen uit dat ieder zijn deel van het proces voor zijn rekening zou nemen. Bij het uitspreken van vertrouwen hoort het nemen van de bijbehorende verantwoordelijkheid. Er werd niet getrokken aan dode paarden. Deze paarden liepen uit zichzelf de benodigde PK.

Zijn dit nieuwe inzichten? Zeker niet. De menselijke motivatiemotor loopt volgens mij al sinds mensenheugenis warm op deze ingrediënten. Met bankschroeven kun je mensen best harder laten lopen, maar nooit zonder daar uiteindelijk de prijs voor te betalen.

Waar jouw loopt motivatiemotor warm van?

Marina

Vrijheid is niet kwetsbaar vanwege het handelen van één man
Ze is kwetsbaar vanwege de macht die wij hem geven over ons handelen

Marina

"Ik ben niet dwars,
ik wil alleen iets anders dan jij"

Julia, 4 jaar



Illustratie: Marina

"Schildpadden kunnen meer over de weg vertellen dan hazen"

Kahlil Gibran

Schildpad had een schild. Altijd al, voor zover hij zich kon herinneren. En ook zijn vader, zijn moeder, zijn zusjes en zijn broers hadden er één. Blijkbaar zat het in de familie. Toch waren er soms mensen die zijn schild wilden oplichten alsof ze wilden bewijzen dat er zacht, kwetsbaar, week vlees onder zat. Schildopeners, koevoeten, geen gereedschap lieten ze ongemoeid. Dat snapte hij niet. Wat begrepen ze nou niet aan schildpad?
Nee, met schildoplichters wilde schildpad niets te maken hebben. Dan trok hij snel zijn kopje naar binnen en plaatste hij een bordje "Niet Thuis" aan de ingang.

Hij kende ook mensen die hem op handen droegen omdat ze het zo knap van 'm vonden dat hij zo'n zwaar schild mee kon torsen. Wat ze maar niet leken te begrijpen was dat ze hem daar helemaal geen plezier mee deden, met dat op handen dragen. Met zijn beentjes bungelend in de lucht riep hij dan uit dat hij graag neergezet wilde worden en dat hij zijn schild best zelf kon dragen. Was zijn draagvermogen nu niet juist de reden dat ze überhaupt waren begonnen met hem te bewonderen? Dovemansoren leken ze te hebben, de ophandendragers.

Met gelijkgeschilden filosofeerde schildpad wel eens over een schildvrij leven. Ze bedachten dat ze uit hun schild zouden kruipen als er niemand in de buurt was die iets in zijn schild voerde. Ze zouden het op zijn kop leggen, erin springen en van de helling af roetsjen. Of ze zouden er een vaartochtje in maken. Dat lag er dan maar net aan hoe hun schild stond. Om vervolgens weer snel in hun schild te kruipen. Schildpadden hadden wel een naam hoog te houden, tenslotte. Nee, zwaar of niet. Schildpad was wie hij was dankzij zijn schild. Niet ondanks zijn schild. Punt uit.

Op een morgen werd schildpad wakker met een knagend gevoel. Tot nu toe had zijn leven in het teken gestaan van zijn schild. Hij had erover gepraat, hij had zich erin verstopt, hij had zich beklaagd over mensen die zijn schild tot doel verhieven, maar dat was allemaal in de wandelgangen. Hij had feitelijk nog geen stap gezet.

Die dag nam schildpad een moedig besluit.

Schildpad ging op pad.

-------------------------------------------

(verhaal & illustratie: Marina)

Peuker kunnen we het niet maken



gespot op een station ergens in Nederland

"Lot's of people have been born with great DNA
and yet eventually found themselves at a
professional standstill, frustrated, miserable, stuck.

Why?


Because they weren't doing what they loved more
than anything else in the world"

Gary Vaynerchuk in "Crush it!"

Illustratie: Marina

Informatie kruipt waar het niet gaan kan

Bandbreedte: het zwarte goud van de 21e eeuw.
Vandaag het nationale breedbanddebat.

Mijn camera vergaapt zich ondertussen

aan de laserstralen in de glasvezels

die eenheden van informatie mijn kant opschuiven.

Bijna nog mooier dan informatie zelf.

Marina

"If you focus on what you left behind,

you will never be able to see what lies ahead"

Gousteau (Ratatouille)



Illustratie: Marina

Foto Marina

"Het internet maakt in potentie van iedereen een boef"

Sanne Roemen

Als ik mijn kinderen hun spreekbeurt zie voorbereiden dan weet ik: zij zijn er niet op uit de rechten van anderen moedwillig met voeten te treden. Plagiaat komt in hun woordenboek niet voor. Kinderen spelen per definitie met wat er voor handen is. Dat achter de informatie die in één klik op het scherm verschijnt een wereld aan makers zit, is op het eerste gezicht niet meteen evident. Dat er op deze informatie dan ook nog rechten kunnen rusten is iets dat je ze moet onderwijzen. Informatiebewustzijn groeit niet vanzelf.

Dat het belangrijk is recht te doen aan de inspanningen van de maker, kun je hen gemakkelijk duidelijk maken. Als ze met een tekening thuis komen en ik zeg: "dank je wel" en zet er vervolgens mijn naam onder, dan zijn ze verontwaardigd (stel ik me voor :-)). Toch maakt zo'n soort grapje duidelijk dat informatie altijd een gezicht heeft, ook al kunnen we haar niet direct zien. En dat het ergens ook fijn is om die mensen - op wiens informatie je voortbouwt - erkenning te geven in de vorm van een dankbare link.

Zelfs met een grote portie informatiebewustzijn is het nóg niet altijd gemakkelijk de wet op internet goed na te leven. Simpelweg omdat veel informatie geen eenduidig gezicht heeft. Zo kwam ik bij het zoeken naar materiaal met "Public Domain" als Creative Commons licentie toch nog bedrogen uit. De typewriter song die ik graag wilde gebruiken, bleek bij nazoeken een liedje uit 1950 van Leroy Anderson die zeker nog geen 70 jaar dood is. Ook het feit dat foto's een Creative Commons licentie mee hebben gekregen geeft geen zekerheid. Iemand kan tenslotte materiaal van anderen onder die licentie ter beschikking stellen. Dat je op materiaal met een Creative Commons licentie zoekt, geeft informatie over jouw intentie om materiaal te gebruiken dat je ook mág gebruiken. Het biedt je desondanks geen zekerheid en ook geen vrijbrief.

Ik stel me graag de vraag: Kun je de architectuur van het internet zodanig beïnvloeden dat het makkelijker wordt om bestaande delen legaal te combineren tot iets nieuws? Zou software om plagiaat te detecteren daar bijvoorbeeld een handje in kunnen helpen? Hoewel de insteek in eerste instantie gericht lijkt op controle achteraf - en wantrouwen - kan dit soort software er in de toekomst wellicht juist toe dienen informatiegebruikers - vooraf - te helpen achterhalen wie het gezicht is achter de informatie die ze vinden en op welke manier ze daarop mogen voortbouwen. Voor muziek zie ik een mooie toekomst voor muziekherkenningssoftware zoals Shazam waarmee je de muziekvingerafdruk van een gevonden muziekstuk snel kunt achterhalen. Even mixen met de catalogus van Buma/Stemra die je dan vertelt waar je aan toe bent. Buma/Stemra zelf geeft aan daar vooralsnog geen plannen voor te hebben.

Morgen is allang begonnen.

Blogpost & Illustratie: Marina

"If you are not able to think out of the box,

just shrink the box"

Vidi

"There is no box"

bRed

Sluipreclame (a.k.a. Sony E-reader)
met foto van spekhappend kind van de hand van Marina