"Veel wantsen zijn zeer goed gecamoufleerd 

 en hoewel er tienduizenden soorten zijn waarvan 

er 617 (inventarisatie 2005) in Nederland voorkomen 

hebben vrij veel mensen er nog nooit een gezien" 

Wikipedia

Vanuit mijn ooghoek zie ik een klein groen stipje op een verdorde plant. Mijn oog voor detail kruipt dichterbij en ziet een insect met de kleur van pas uitgelopen groen. De wants in kwestie zuigt ongestoord verder. Ik stel me voor dat deze wants in de lente en zomer een prachtige schutkleur heeft, maar nu - in de herfst - valt hij toch wel aardig op. Geen idee wie er allemaal wantsen eet, moet ik eerlijk bekennen. Maar als er diersoorten zijn die deze delicatesse graag verorberen, dan kunnen ze direct aan tafel.

Al fotograferend, komt er een vraag in me op. Wanneer helpen onze eigen schutkleuren niet meer? Wat zijn de momenten waarop onze omgeving zodanig is veranderd dat het onhandig (of zelfs gevaarlijk) is als je geen kleur bekent?

De vraag die ik stel, veronderstelt dat we het wel opmerken als onze omgeving verandert. Dat is lang niet altijd het geval. Veranderingen voltrekken zich vaak geleidelijk. Eergisteren verschilt niet veel van gisteren en gisteren niet veel van vandaag. De overeenkomsten vallen meer op dan de verschillen. De tijd neemt als het ware een loopje met ons door een illusie te scheppen van 'onveranderlijkheid'. Tot de tijd onherroepelijk toeslaat ...

Deze wants had geluk dat ik geen wantsen lust. En ik had ook geluk. Ik trof wants aan als hoofdrolspeler in een blogpost over de kunst van (niet) veranderen.

Marina

Geregeld sta ik vol bewondering voor de collectieve wijsheid die mij toe staart vanuit mijn boekenkast. Dan pak ik bij voorkeur een oud beduimeld boek in handen en denk ik aan wie dit boek nog meer lazen en wat zij ervan vonden. Van de week pakte ik het boek "Het Eeuwige IJs" van H.G. Ponting, een boek over de Zuidpool expeditie van Kapitein Scott. Al bladerend dacht ik onwillekeurig aan het boekje van John Kotter, nog geen halve meter verderop in mijn boekenkast. Zijn boekje met de titel "Onze ijsberg smelt!" gaat over de kunst van veranderen als eeuwig toch zo eeuwig niet blijkt... Toen ik de twee boeken in mijn handen had, kreeg ik de kriebels om deze twee 'werelden' te verbinden. Waarvan akte!  

Marina

(Hier kun je de illustratie nog een tikkeltje groter bekijken) 

The best way to have a good idea, is to have a lot of ideas

Thomas Edison en Linus Pauling en ..

Aan een innovatie gaat een innovulatie en bevruchting vooraf 

En als de ideeën straks uitkomen hebben ze innoveertjes ;-)

Foto's by Marina, geïnspireerd door de Delftse Campus

De humor ligt op straat. Ik hoefde er alleen maar voor te remmen ;-)

Marina

Ik heb een goede buur die mijn ogen nog wel eens wil openen voor al het moois dat er bloeit en groeit. "Zou je het openen van de teunisbloem voor mij op de foto willen zetten?", vroeg zij onlangs. "Deze gaat tegen zonsondergang open". Dat was me nog nooit bewust opgevallen en ik ging graag op haar uitnodiging in. (zie video - gemaakt van foto's - beneden).

Teunisbloem open u from Marina Noordegraaf on Vimeo.

Sinds ik de teunisbloemen zag openen, kijk ik anders naar al die andere bloemen die zich van de éne op de andere dag ontpoppen. Terwijl wij langs hen lopen, bevinden ze zich in onbeweeglijke staat, zo lijkt het. En ergens is dat ook zo, omdat het openen van de meeste bloemen zich zo geleidelijk voltrekt dat je wel heel lang stil moet staan om er iets van te merken. Zo niet bij de teunisbloem. Op het moment suprême lijkt ze bijna open te schieten.

Terwijl ik een aantal zonsondergangen achtereen stil stond om beweging te zien, liepen er andere buren voorbij. Buren die benieuwd waren wat er te zien was. En als ze even wilden wachten, konden ze het met eigen ogen zien. "Kijk, hier gaat er nog één open. En nóg één!", klonk het enthousiast.

Wij lenen elkaars ogen om meer te zien dan we met onze eigen ogen alleen zouden zien. Prachtig toch?

Marina

Hoor je mij?

Foto's door Marina, gemaakt om te gebruiken in een presentatie over kennis delen.
Met hulp van duplo, ordner en zoon :-)

Foto: Marina

Hoe besteed ik mijn tijd?
En waarom juist zo?

 Van de woorden die ik een tijdje terug op een blaadje krabbelde,
maakte ik deze illustratie (getekend met de app "Paper").
Voor mij wordt meteen voelbaar "wat ik aan het doen ben" en waarom juist nu.
Voel jij het ook?

 Marina

Soms zie je gewoon door je beeldscherm de beelden niet meer :-)

Met dank aan mijn zoon, de screen saver ;-)

Marina

Ofwel: hoe je een blik sporters opentrekt :-)
Of: een blikje opendoen over de Olympische spelen ... 

Illustratie: Marina

Deze vogel is gevlogen, de vogels achterna :-)

Tot wederkeer! 

Marina

Bij 

wentelde zich

in het paarse stuifmeel

Tot zij

bijna 

geen bij 

meer leek

Met mijn macrolens op zak voel ik me net een ontdekkingsreiziger. Ik heb wel een idee van de bestemming maar het ziet er uiteindelijk heel anders uit.

Bij de foto hierboven was ik erop uit een klaproos in al zijn schoonheid te vereeuwigen. Dat is óók gelukt, maar ik kreeg meer. Ik werd getracteerd op een bij die een paarse douche nam. Ik heb tien minuten ademloos gekeken hoe bij zichtbaar genoot.

Op dit soort momenten ervaar ik een ultiem geluksgevoel. Voor even deelgenoot van een wereld die zich niets aantrekt van de beelden die ik over haar heb. Alsof ze me uitdaagt me (opnieuw) te verbinden met al het moois dat er al is. En alsof ze wil zeggen dat het van mij afhangt of ik dit soort momenten van geluk ervaar. Ik mag en kan er ten allen tijde bij, maar dan moet ik wel kijken. En als ik dan kijk, ervaar ik geluk.

Wat is geluk voor jou? 

Marina