Het is (nu echt) lente. Het oude maakt plaats voor het nieuwe. 

Als je nu goed in de rulle aarde kijkt, zie je overal bloemskeletjes. Zo heb ik ze althans gedoopt. Het zijn de overblijfselen van de bloemenpracht van zomer 2012. Een enkel bloemskeletje zit nog aan de takken. Met hun ragfijne draadjes en vertakkinkjes laten ze in al hun kwetsbaarheid zien hoe sterk ze zijn. Ze zijn de omhulsels voorbij. 

Sommige bloemskeletjes lijken net een boom. En zo weerspiegelt de microcosmos de (macro)cosmos. Alsof alles dat in het groot bestaat ook ergens in het klein, kleiner, kleinst bestaat. Alsof alles dat in het klein bestaat ook ergens in het groot, groter, grootst bestaat. 

Het zou zomaar kunnen. 
En dat stemt me blij.   

Marina

Beeld (gevonden in Weurt): Marina

Iedereen kent ze wel. Van die projecten die uit de tijd lopen, veel meer geld kosten dan begroot en die ook nog eens een product opleveren waar uiteindelijk toch niemand op zat te wachten. Nicoline Mulder heeft een aanpak ontworpen voor het sturen van dit soort complexe projecten die maar niet te beheersen lijken. Want wat doe je als het eindresultaat steeds lijkt te verschuiven? Volgens Nicoline moet je je dan afvragen of je niet begonnen bent te sturen op de verkeerde parameters. Bij complexe projecten die zich kenmerken door een grote onzekerheid past in haar ogen geen afrekencultuur, maar een aanpak die 'value-based projectmanagement' heet. Zo heet Nicoline's proefschrift en het daarop gebaseerde boek. En value heeft hier nu eens niet de economische betekenis die de laatste tijd zo negatief in het nieuws is. Value-based projectmanagement gaat ervan uit dat het gemeenschappelijke waarden zijn die richting geven aan proces en resultaat. "Meer vonken dan vinken", noemt haar promotor Matthieu Weggeman deze aanpak gekscherend. 

Nicoline's aanpak is gestoeld op het levend houden van het hogere doel, de visie, gedeelde waarden en werkt op basis van vertrouwen. In totaal heeft Nicoline 11 interventies ontworpen - de zogeheten Project's Eleven. Deze interventies geven stevige wortels aan een project. Ook als het dan gaat waaien en stormen (als er chaos ontstaat) groeit de boom gewoon door. Het project is er simpelweg niet bijzonder van onder de indruk omdat het in de basis zo stevig is. En uiteindelijk kan het 'toedienen' van de 11 interventies leiden tot een 'sprong in projectvolwassenheid', zoals Nicoline dat noemt. Het moment waarop dat gebeurt, is niet te voorspellen. Het is niet zo dat het één automatisch tot het ander leidt. Het is het geheel dat ervoor zorgt dat het project loopt zoals het lopen moet. "Poets de vaagheid niet weg, die  blijft bestaan tot het tijd is om vanzelf op te lossen", aldus Nicoline. 

Zoals jullie inmiddels wel geraden zullen hebben, mocht ik de foto's bij de 11 interventies maken. Ik pik er in deze post mijn persoonlijke favoriet uit: "Baseer de aanpak van een project op gedeelde projectwaarden". De foto met de twee spiegels heb ik gemaakt om deze interventie te visualiseren. Mijn foto's komen als foto(otjes) op de voorkant van Nicoline's boek te staan en de 11 kaarten worden t.z.t. in beperkte oplage bij het boek cadeau gegeven. 

Marina

Vogelpoep op een bemost muurtje. Een blauwe marker in mijn zak. Twee zaken die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben. Tot je ze verbindt. 

Een klein beetje stout voelde ik me wel toen ik mijn eerste streken (streekjes) ooit in de openbare ruimte zette. Geïnspireerd door zij die de straatkunst beoefenen, waagde ik het erop om een heel klein stapje in hun voetsporen te treden. Gewoon omdat ik het zo geweldig leuk vind om iets moois te zien in dingen die je ook als heel lelijk, lastig of ongewenst kunt ervaren. 

"We declare the world as our canvas", zeggen straatartiesten. En de vogels? Zij vragen zich (volgens mij) nooit af of zij de openbare ruimte mogen bevlekken. 

En alleen de vogels
poepen op muurtje of kozijn,
omdat zij soms in het westen
soms ook in het oosten willen zijn
omdat je zaad pikt soms op het kerkhof
soms van een vogelvoederlijn

Marina

"What a strange creature fear is.
 It only exists when there is resistance to its existence" 

Gangaji

Beeld (v)angst: Marina

"Een conflict is een botsing van twee waarheden die niet in één verhaal passen"

Marijke Lingsma 

Beeld: Marina

Het verschil tussen zwarte en witte rook

Beeld: Marina

Ik ben dol op muurspreuken en streetart. Deze spreuk vond ik gisterenmiddag op een muur in Nijmegen. 

Wat je ook doet, je kunt altijd kritiek krijgen. Sterker nog: het zou raar zijn als dat niet zo was. Dat je kritiek krijgen vervolgens persé leuk moet vinden, lijkt me niet. Zeker als kritiek resoneert met je innerlijke criticus komt deze harder aan en wordt er van je gevraagd die innerlijke criticus weer eens liefdevol te omarmen. Ik lees in deze muurspreuk vooral dat je niet moet proberen om kritiek te vermijden. Dan bestaat namelijk het risico dat je waardevolle delen van jezelf achterhoudt die juist licht nodig hebben om te groeien. Eigenlijk kan kritiek krijgen je heel goed helpen om een completer mens te worden. En dan kan ik me ineens wel weer vinden in de spreuk op de muur. Via een omweg bezien, is kritiek krijgen eigenlijk best leuk! 

Hoe lees jij deze muurspreuk?  

Marina

De lente is begonnen. Mijn sjaal kan af. En nu ze niet om mijn nek zit, kan ik haar eens met andere ogen bekijken. Van dichtbij. Geholpen door een straal zonlicht die haar van haar beste kant laat zien. 

Van dichtbij zie ik wit-gele draadjes. Dat zijn haren die aan mij toe behoorden. 

Van dichtbij lijkt mijn sjaal op bloedweefsel. Ik hoor de aderen bijna kloppen. 
Van dichtbij zie ik in de uiteinden van mijn sjaal een sissende slangenkop met een scherpe tong. 

Als je dat wat vanzelfsprekend is van dichtbij bekijkt, leer je vanzelfsprekendheden (her)waarderen. Voor mij werkt dat iedere keer weer. 

Dank je wel sjaal, dat je mij de afgelopen winter zulke goede, warme, diensten hebt bewezen. En ik wist niet dat je zó mooi was.    

Marina

Soms moet je achter de woorden kijken, om de liefde te zien

Marina

"If you win the ratrace,

you are still a rat"

Lily Tomlin

Beeld (hier iets groter):

Marina en Dumpie (ons hamstertje die voor de gelegenheid even voor rat mocht spelen)

Knotsenburgse muizen by Marina